Una audició prèvia de DAS LIED VON DER ERDE PER A BARÍTON I TENOR (Gerhaher i Elsner)


Aquest proper cap de setmana, demà divendres 1 de juny a les 21, dissabte a les 19 i diuemenge a les 11 del matí, tindran lloc els tres darrers concerts de la temporada 2011-2012 de l’OBC a L’Auditori. S’interpretarà Das Lied von der Erde de Gustav Mahler, en la versió per a baríton i tenor, i La flor als llavis d’Eduard Toldrà amb Elena Copons com a solista.

El ja “llunyà” 10 de febrer de 2009 us vai portar la versió per a baríton i tenor, en aquella ocasió per Maltman i Kaufmann, però avui us proposo una versión efectuada a Colònia el mes de fenrer passat amb Christian Gerhaher, el mateix baríton que ho cantarà a l’Auditori i el tenor Christian Elsner, que ens va visitar fa pocs dies arran del seu petit Siegmund a Berlín.

El concert de Barcelona no podrà ser escoltat per ràdio en directe, ja que no s’han obtingut els drets per fer-ho, i per tant he cregut interessant apropar-vos altre cop l’obra, que ja ha visitat dues vegades IFL, i escoltar alhora al baríton que tant m’agrada en aquest repertori, Christian Gerhaher.

La versió que us proposo és:

GUSTAV MAHLER
DAS LIED VON DER ERDE

Sinfonie nach Hans Bethges “Die chinesische Flöte” für Tenor, Bariton und Orchester

Christian Elsner (Tenor)
Christian Gerhaher (Baríton)

WDR Sinfonieorchester Köln
Director: David Zinman

Kölner Philharmonie, 3 de febrer de 2012

Us deixaré escoltar l’obra sencera, fragmentada en cadascun dels 6 moviments i al final podreu trobar l’enllaç per descarregar-la. La traducció catalana és del traductor “oficial” d’IFL, el generós Salvador Pila.

  • Primer Moviment: Das Trinklied vom Jammer der Erde

Schon winkt der Wein im goldnen Pokale,
Doch trinkt noch nicht, erst sing ich euch ein Lied!
Das Lied vom Kummer soll auflachend
in die Seele euch klingen. Wenn der Kummer naht,
liegen wüst die Gärten der Seele,
Welkt hin und stirbt die Freude, der Gesang.
Dunkel ist das Leben, ist der Tod.
Dein Keller birgt des goldnen Weins die Fülle

Herr dieses Hauses!
Dein Keller birgt die Fülle des goldenen Weins!
Hier, diese lange Laute nenn’ ich mein!
Die Laute schlagen und die Gläser leeren,
Das sind die Dinge, die zusammen passen.
Ein voller Becher Weins zur rechten Zeit
Ist mehr wert, als alle Reiche dieser Erde!
Dunkel is das Leben, ist der Tod.

Das Firmament blaut ewig und die Erde
Wird lange fest stehen und aufblühn im Lenz.
Du aber, Mensch, wie lang lebst denn du?
Nicht hundert Jahre darfst du dich ergötzen
An all dem morschen Tande dieser Erde,
Nur ein Besitztum ist dir ganz gewiss:
Das ist das Grab, das grinsende, am Erde.
Dunkel ist das Leben, ist der Tod.

Seht dort hinab!
Im Mondschein auf den Gräbern hockt
eine wildgespenstische Gestalt – Ein Aff ist’s!
Hört ihr, wie sein Heulen hinausgellt
in den süßen Duft des Lebens!
Jetzt nehm den Wein! Jetzt ist es Zeit, Genossen!
Leert eure goldnen Becher zu Grund!
Dunkel ist das Leben, ist der Tod!

CANÇÓ DE TAVERNA DE LA MISÈRIA TERRENAL
El vi ja titil·la en la copa daurada,
però no beveu encara, primer us cantaré una cançó!
La cançó de l’aflicció us ha de ressonar amb rialles
dins l’ànima. Quan la pena s’acosta,
s’assequen els jardins de l’esperit,
es marceixen l’alegria i el cant.
Llòbrega és la vida, obscura és la mort.
[ En el teu celler tresoreja l’abundor del vi daurat ]

Senyor d’aquesta casa!
En el teu celler tresoreja l’abundor del vi daurat!
Aquí, declaro com a meu aquest llaüt!
Tocar el llaüt i buidar els gots,
són les coses que més bé harmonitzen.
Una copa plena de vi en el just moment
val més que tots els regnes d’aquesta terra!
Llòbrega és la vida, obscura és la mort.

El firmament blaveja eternament, i la terra
romandrà llarg temps impertorbable, florirà cada primavera.
Però tu, ésser humà, quant de temps vius tu?
Ni tan sols cent anys t’és permès de delectar-te
en les caduques banalitats d’aquest món!
[ Només una possessió tens assegurada:
el sepulcre que, sorneguer, somriu dins la terra.
Llòbrega és la vida, obscura és la mort.]

Mireu allà baix!
A la llum de la lluna, damunt les tombes s’arrauleix
una figura salvatge i fantasmagòrica. És un mico!
Escolteu com fa ressonar els seus udols per tot arreu
en la suau flaire de la vida!
Preneu ara el vi! Ara és l’hora companys!
Buideu els vostres daurats vasos fins al fons!
Llòbrega és la vida, obscura és la mort.

  • Segon Moviment: Der Einsame im Herbst

Herbstnebel wallen bläulich überm See;
Vom Reif bezogen stehen alle Gräser;
Man meint’, ein Künstler habe Staub vom Jade
Über die feinen Blüten ausgestreut.

Der süße Duft der Blumen is verflogen;
Ein kalter Wind beugt ihre Stengel nieder.
Bald werden die verwelkten, goldnen Blätter
Der Lotosblüten auf dem Wasser ziehn.

Mein Herz ist müde. Meine kleine Lampe
Erlosch mit Knistern;
es gemahnt mich an den Schlaf.
Ich komm zu dir, traute Ruhestätte!
Ja, gib mir Ruh, ich hab Erquickung not!

Ich weine viel in meinen Einsamkeiten.
Der Herbst in meinem Herzen währt zu lange.
Sonne der Liebe, willst du nie mehr scheinen,
Um meine bittern Tränen mild aufzutrocknen?

EL SOLITARI A LA TARDOR
Boires tardorenques onegen, blavoses, damunt el llac;
tota l’herba és coberta de gebre;
semblaria com si un artista hagués escampat pols de jade
damunt les delicades flors.

La dolça flaire de les flors s’ha volatilitzat;
un vent fred en vincla les tiges.
Aviat, les marcides i daurades fulles
de les flors de lotus, suraran damunt l’aigua.

El meu cor és cansat. La meva petita llàntia
s’apaga crepitant;
[em constreny al somni]
Vaig cap a tu, entranyable lloc de repòs!
Sí, dóna’m l’assossec, necessito tant l’ablaniment!

Jo ploro força en les meves solituds.
La tardor perdura massa temps en el meu cor.
Sol de l’amor, ja no vols brillar més
per eixugar, amb tendresa, les meves amargues llàgrimes?

  • Tercer Moviment: Von der Jugend

Mitten in dem kleinen Teiche
Steht ein Pavillon aus grünem
Und aus weißem Porzellan.

Wie der Rücken eines Tigers
Wölbt die Brücke sich aus Jade
Zu dem Pavillon hinüber.

In dem Häuschen sitzen Freunde,
Schön gekleidet, trinken, plaudern,
Manche schreiben Verse nieder.

Ihre seidnen Ärmel gleiten
Rückwärts, ihre seidnen Mützen
Hocken lustig tief im Nacken.

Auf des kleinen Teiches stiller
Wasserfläche zeigt sich alles
Wunderlich im Spiegelbilde.

Alles auf dem Kopfe stehend
In dem Pavillon aus grünem
Und aus weißem Porzellan;

Wie ein Halbmond steht die Brücke,
Umgekehrt der Bogen. Freunde,
Schön gekleidet, trinken, plaudern.

DE LA JOVENTUT
Al bell mig de l’estany
Hi ha un pavelló de porcellana
verda i blanca.

Com l’esquena d’un tigre
el pont de jade s’arqueja
envers el pavelló.

Dins la caseta seuen amics
ben vestits, beuen, conversen;
alguns escriuen versos.

Les seves mànigues de seda llisquen
cap enrere, les seves gorres de seda
cauen graciosament fins el fons del bescoll.

Damunt la tranquil·la superfície
de l’aigua del petit estany
tot es reflexa estranyament com en un mirall.

Tot es veu a l’inrevés
En el pavelló de verda i blanca
Porcellana;

El pont, amb l’arc invertit,
sembla la mitja lluna. Amics
ben vestits, seuen, conversen.

  • Quart Moviment: Von der Schönheit

Junge Mädchen pflücken Blumen,
Pflücken Lotosblumen an dem Uferrande.
Zwischen Büschen und Blättern sitzen sie,
Sammeln Blüten in den Schoß und rufen
Sich einander Neckereien zu.

Goldne Sonne webt um die Gestalten,
Spiegelt sie im blanken Wasser wider.
Sonne spiegelt ihre schlanken Glieder,
Ihre süßen Augen wider,
Und der Zephyr hebt mit Schmeichelkosen das Gewebe
Ihrer Ärmel auf, führt den Zauber
Ihrer Wohlgerüche durch die Luft.

O sieh, was tummeln sich für schöne Knaben
Dort an dem Uferrand auf mut’gen Rossen,
Weithin glänzend wie die Sonnenstrahlen;
Schon zwischen dem Geäst der grünen Weiden
Trabt das jungfrische Volk einher!
Das Roß des einen wiehert fröhlich auf
Und scheut und saust dahin;
Über Blumen, Gräser, wanken hin die Hufe,
Sie zerstampfen jäh im Sturm die hingesunknen Blüten.
Hei! Wie flattern im Taumel seine Mähnen,
Dampfen heiß die Nüstern!
Goldne Sonne webt um die Gestalten,
Spiegelt sie im blanken Wasser wider.

Und die schönste von den Jungfraun sendet
Lange Blicke ihm der Sehnsucht nach.
Ihre stolze Haltung is nur Verstellung.
In dem Funkeln ihrer großen Augen,
In dem Dunkel ihres heißen Blicks
Schwingt klagend noch die Erregung ihres Herzens nach.

DE LA BELLESA
Joves donzelles cullen flors,
cullen flors de lotus al marge del ribatge.
Seuen enmig de matolls i fulles,
apleguen flors en llurs faldes
tot fent-se burletes entre elles.

Un sol daurat fa un teixit al voltant de les figures,
i les emmiralla en l’aigua resplendent.
El sol reflecteix els seus membres esvelts,
els seus dolços ulls.
I el zèfir aixeca delicadament la tela
de les seves mànigues, tot escampant en l’aire, l’encant
de la seva agradable olor.

Oh, mira, com gallards noiets salten i corren
allà, a la riba, damunt valerosos cavalls.
Brillen en la llunyania com els raigs del sol;
entre el brancam dels verds salzes
ja s’acosta, trotant, la fresca i jovenívola gernació!
El cavall d’un d’ells renilla joiós
es desboca i fuig galopant,
per damunt de flors i herba, les peülles vacil·lant
i provocant una allau de flors trepitjades.
Ai! Com ondegen amb fúria les seves crins,
i els narius exhalen fogoses bafarades!
Un sol daurat fa un teixit al voltant de les figures,
i les emmiralla en l’aigua resplendent.

I la més bella de les joves donzelles
li adreça llargs, delerosos esguards.
El seu posat altiu és només fingiment,
en l’espurneig dels seus grans ulls,
en la foscor del seu ardent esguard
es remou encara el neguit planyívol del seu cor.

  • Cinquè Moviment: Der Trunkene im Frühling

enn nur ein Traum das Dasein ist,
Warum denn Müh und Plag?
Ich trinke, bis ich nicht mehr kann,
Den ganzen, lieben Tag!

Und wenn ich nicht mehr trinken kann,
Weil Leib und Kehle voll,
So tauml’ ich hin vor meiner Tür
Und schlafe wundervoll!

Was hör ich beim Erwachen? Horch!
Ein Vogel singt im Baum.
Ich frag ihn, ob schon Frühling sei,
Mir ist als wie im Traum.

Der Vogel zwitschert: “Ja! Der Lenz
Ist da, sei kommen über Nacht!”
Ich seufze tief ergriffen auf
Der Vogel singt und lacht!

Ich fülle mir den Becher neu
Und leer ihn bis zum Grund
Und singe, bis der Mond erglänzt
Am schwarzen Firmament!

Und wenn ich nicht mehr singen kann,
So schlaf ich wieder ein,
Was geht denn mich der Frühling an!?
Laßt mich betrunken sein!

L’EMBRIAC A LA PRIMAVERA
Si la vida només és un somni,
per què, doncs, l’esforç i el sofriment?
Jo bec fins que ja no puc més,
durant tot el sant dia.

I quan ja no puc beure més,
perquè la gola i el ventre són plens,
llavors camino vacil·lant fins a la meva porta
i dormo com un tronc!

Què sento en despertar-me? Escolta!
Un ocell canta damunt l’arbre.
Li pregunto si ja és primavera.
Per a mi és com en un somni.

L’ocell respon, xerrotejant: “Sí! La primavera
ja és aquí, ha vingut durant la nit!”
Profundament corprès, faig un sospir.
L’ocell canta i riu!

M’omplo novament la copa
i la buido fins al fons,
i canto fins que la lluna brilla
en el negre firmament!

I quan ja no puc cantar més,
m’adormo de bell nou.
Què m’importa a mi la primavera?
Deixeu-me restar begut!

  • Sisè Moviment: Der Abschied

Die Sonne scheidet hinter dem Gebirge.
In alle Täler steigt der Abend nieder
Mit seinen Schatten, die voll Kühlung sind.
O sieh! Wie eine Silberbarke schwebt
Der Mond am blauen Himmelssee herauf.
Ich spüre eines feinen Windes Wehn
Hinter den dunklen Fichten!

Der Bach singt voller Wohllaut durch das Dunkel.
Die Blumen blassen im Dämmerschein.
Die Erde atmet voll von Ruh und Schlaf,
Alle Sehnsucht will nun träumen.
Die müden Menschen gehn heimwärts,
Um im Schlaf vergeßnes Glück
Und Jugend neu zu lernen!
Die Vögel hocken still in ihren Zweigen.
Die Welt schläft ein!

Es wehet kühl im Schatten meiner Fichten.
Ich stehe hier und harre meines Freundes;
Ich harre sein zum letzten Lebewohl.
Ich sehne mich, o Freund, an deiner Seite
Die Schönheit dieses Abends zu genießen.
Wo bleibst du? Du läßt mich lang allein!
Ich wandle auf und nieder mit meiner Laute
Auf Wegen, die vom weichen Grase schwellen.
O Schönheit! O ewigen Liebens – Lebenstrunkne Welt!

Er stieg vom Pferd und reichte ihm den Trunk
Des Abschieds dar. Er fragte ihn, wohin
Er führe und auch warum es müßte sein.
Er sprach, seine Stimme war umflort: Du, mein Freund,
Mir war auf dieser Welt das Glück nicht hold!
Wohin ich geh? Ich geh, ich wandre in die Berge.
Ich suche Ruhe für mein einsam Herz.
Ich wandle nach der Heimat, meiner Stätte.
Ich werde niemals in die Ferne schweifen.
Still ist mein Herz und harret seiner Stunde!

Die liebe Erde allüberall
Blüht auf im Lenz und grünt
Aufs neu! Allüberall und ewig
Blauen licht die Fernen!
Ewig… ewig…

EL COMIAT
El sol s’acomiada darrera les muntanyes.
El capvespre baixa a totes les valls
amb les seves ombres plenes de frescor.
Oh, Mira! La lluna està suspesa en el llac del cel
com si fos una barca d’argent.
Sento com bufa un oratge suau
darrera els foscos avets!

El rierol canta ple d’harmonia a través de la foscor.
Les flors empal·lideixen en la llum crepuscular.
La terra respira plena de tranquil·litat i de repòs,
tots els anhels volen ara somiar.
Els homes, cansats, tornen a casa,
per, en el somni, poder experimentar de nou
la felicitat i la joventut oblidades!
Els ocells s’arrauleixen en les seves branques.
El món s’ha adormit!

Venteja fredament a l’ombra dels meus avets.
Sóc aquí i espero amb afany el meu amic;
espero fins al seu últim adéu.
Desitjo, oh amic meu, gaudir la bellesa
d’aquest capvespre al teu costat.
On ets tu? M’has deixat sol massa temps!
Camino amunt i avall amb el meu llaüt
per camins plens d’herba tendra.
Oh bellesa! Oh vida eterna — món ebri de vida!

Ell baixà del cavall i li donà el beuratge
del comiat. Ell li preguntà, cap on anava
i també perquè havia de ser així.
Ell parlà, la seva veu velada de llàgrimes: amic meu
la fortuna no em fou propícia en aquest món!
Cap on vaig? Me’n vaig a recórrer les muntanyes.
Cerco repòs per al meu cor solitari.
Torno a la meva terra nadiua, la meva llar.
Ja mai més vagaré en terres llunyanes.
El meu cor és tranquil i espera la seva hora!

La terra estimada floreix arreu a la primavera
i verdeja de nou!
Arreu i eternament resplendeix
el blau de la llunyania!
Eternament….eternament….

ENLLAÇ (mp3)

https://rapidshare.com/files/1859505922/Das_Lied_von_der_Erde_Koln_2012.mp3

Demà ja tindrem Wotan, l’has escollit? prem AQUÍ 

Enllaç amb el web de L’Auditori AQUÍ

Un comentari

  1. Carlos R.'s avatar Carlos R.

    Magnífica versión, aunque como ocurre casi siempre, el tenor padece lo suyo con la tesitura inclemente.
    Espero que disfrutes de la versión en directo y que el tenor esté a la altura, de Gerhaher, (inolvidable Wolfram en el Real) casi estoy seguro que no habrá sorpresas.

    M'agrada

Deixa un comentari