IN FERNEM LAND

Anne Schwanewilms canta Richard Strauss


Anne Schwanewilms, fotografia Javier del Real.

Anne Schwanewilms, fotografia Javier del Real.

En ocasió de la imminent Arabella m’ha semblat oportú deixar-vos amb la soprano que personificarà a la filla gran del Comte Waldner i Adelaide, en el Gran Teatre del Liceu, l’alemanya  Anne Schwanewilms, en un recital dels PROMS londinencs d’enguany, celebrat el 18 d’agost de 2014 en el Cadogan Hall de Londres.

El programa també incloïa les Proses lyriques de Claude Debussy que jo he obviat malgrat l’excel·lència i exquisida classe amb les que la soprano les interpreta, per concentrar el interès en els 7 lied de Richard Strauss que va cantar acompanyada per Malcolm Martineau, i que de ben segur són un aperitiu del que ens pot arribar  a oferir com a Arabella.

Sempre s’ha dit que Schwanewilms recorda a la millor Elisabeth Schwarzkopf i si és per distinció, elegància i delicada musicalitat i sonoritats lleugerament entubades,  de ben segur que la semblança és bastant obvia.

Gaudiu del mini recital, motius no en falten. Us deixo l’àudio i al final l’enllaç per si el voleu descarregar.

Les dues traduccions al català són de Salvador Pila

Richard Strauss

Ach Lieb Ich muss nun scheiden, Op 21 No 3

Ach Lieb, ich muß nun scheiden,
gehn über Berg und Tal,
die Erlen und die Weiden,
die weinen allzumal.

Sie sahn so oft uns wandern
zusammen an Baches Rand,
das eine ohn' den andern
geht über ihren Verstand.

Die Erlen und die Weiden
vor Schmerz in Tränen stehn,
nun denket, wie's uns beiden
erst muß zu Herzen gehn.

Traum durch die DÃmmerung, Op 29 No 1

Weite Wiesen im Dämmergrau;
die Sonne verglomm, die Sterne ziehn,
nun geh' ich zu der schönsten Frau,
weit über Wiesen im Dämmergrau,
tief in den Busch von Jasmin.

Durch Dämmergrau in der Liebe Land;
ich gehe nicht schnell, ich eile nicht;
mich zieht ein weiches samtenes Band
durch Dämmergrau in der Liebe Land,
in ein mildes, blaues Licht.

Das Rosenband, Op 36 No 1

Im Frühlingsschatten fand ich sie,
Da band ich Sie mit Rosenbändern:
Sie fühlt' es nicht und schlummerte.

Ich sah sie an; mein Leben hing
Mit diesem Blick an ihrem Leben:
Ich fühlt' es wohl und wußt' es nicht.

Doch lispelt' ich ihr sprachlos zu
Und rauschte mit den Rosenbändern.
Da wachte sie vom Schlummer auf.

Sie sah mich an; ihr Leben hing
Mit diesem Blick an meinem Leben,
Und um uns ward's Elysium.
A l'ombra de primavera la vaig trobar
i la vaig lligar amb cintes roses:
ella dormitava i no s'adonà.

La vaig mirar; amb aquest esguard
la seva vida quedà lligada a la meva:
jo bé ho sentia i no ho sabia.

Així i tot, privat de paraula, li xiuxiuejava
i vaig fer fressa amb les cintes roses.
Llavors ella es despertà del seu son.

Ella em mirà; amb aquest esguard,
la seva vida quedà lligada a la meva
i, al nostre entorn, s'esdevingué l'Elisi.

Geduld, Op 10 No 5

Geduld, sagst du, und zeigst mit weißem Finger
Auf meiner Zukunft festgeschloss'ne Tür;
Ist die Minute, die da lebt, geringer
Als jene ungebornen? Sage mir;
Kannst mit der Liebe du den Lenz verschieben,
Dann borg' ich dir für eine Ewigkeit,
Doch mit dem Frühling endet auch das Lieben,
Und keine Herzens-Schulden zahlt die Zeit.

Geduld, sagst du und senkst die schwarze Locke,
Und stündlich fallen Blumenblätter ab,
Und stündlich fordert eine Totenglocke
Der Träne letztes Fahrgeld für das Grab.
Sieh' nur die Tage schnell vorüberrinnen,
Horch, wie sie mahnend klopfen an die Brust:
Mach auf, mach auf, was wir nicht heut' gewinnen,
Ist morgen unersetzlicher Verlust.

Geduld, sagst du und senkst die Augenlider,
Verneint ist meine Frage an das Glück;
So lebe wohl, ich seh' dich nimmer wieder,
So will's mein unerbittliches Geschick.
Du hast geglaubt, weil andre warten müssen
Und warten können, kann und muß ich's auch,
Ich aber hab' zum Lieben und zum Küßen
Nur einen Frühling, wie der Rosenstrauch.

Paciència, em dius i assenyales amb un dit blanc
la porta tancada del meu futur;
és el minut present menys important
que el que mai ha existit? Digues-me
si tu, amb l'amor, pots endarrerir la primavera,
llavors t'estaré en deute per tota l'eternitat,
però amb la primavera s'acaba també l'amor
i el temps no paga els deutes del cor.

Paciència, em dius, deixant caure els teus negres rínxols 
i hora rera hora cauen pètals de les flors,
i hora rera hora una campana de morts reclama
el darrer peatge de llàgrimes per a la tomba.
Mira que de pressa passen els dies,
escolta com, exhortant, colpegen el pit:
obre, obre, el que avui no guanyem
és per demà una irreparable pèrdua.

Paciència, em dius i abaixes les parpelles,
denegant la meva demanda de felicitat;
doncs així: adéu, no et tornaré mai més a veure,
així ho vol el meu destí inexorable.
Has cregut que, perquè altres poden i
han d'esperar que jo també ho faria,
però, per a l'amor i les besades,
tinc només una primavera com els rosers.

Waldseligkeit, Op 39 No 1

Der Wald beginnt zu rauschen,
Den Bäumen naht die Nacht,
Als ob sie selig lauschen,
Berühren sie sich sacht.

Und unter ihren Zweigen,
Da bin ich ganz allein,
Da bin ich ganz dein eigen :
Ganz nur Dein!

Wer lieben will,muss leiden, Op 49 No 7

Wer lieben will, muß leiden;
Oh'n Leiden liebt man nicht,
Drum bin ich ein armes Mädchen,
Kein' Mensch' hab' ich jetzt mehr.

Jetzt geh ich auf den Kirchhof,
Auf meiner Mutter Grab,
Und tu so bitterlich weinen,
Bis sie mir Antwort gab.

Und durch die Allmacht Gottes
Gab sie mir gleich Antwort.
Drei Wörtlein tut sie sprechen
Aus ihrer kühlen Gruft:

Ach, Tochter, liebe Tochter,
Erwarte nur die Zeit.
Der Tod wird dich schon holen
Für in die Ewigkeit.

Ach was Kummer,Qual und Schmerzen, Op 49 No 8

Ach, was Kummer, Qual und Schmerzen, hm, hm.
Es liegt mir was auf meinem Herzen, hm, hm.
Und ich trau es nicht zu sagen,
Mich bei Jemand zu beklagen,
da ich doch, hm, hm.

Stille muß ich's in mich schliessen, hm, hm.
Darf kein Wörtchen lassen fliessen, hm, hm.
Muß mich stellen vor den Leuten,
Als wär ich in allen Freuden,
da ich doch, hm, hm.

Meine Freude wär zu leben, hm, hm.
Mich der Freundschaft zu ergeben, hm, hm.
Mein Herz wüscht sich zu verschenken,
Um ein and'res Herz zu lenken,
das empfindsam hm, hm.

Anne Schwanewilms (soprano)
Malcolm Martineau (piano).

ENLLAÇ mp3

https://mega.co.nz/#F!x4ogDaLL!3cznRJk4d0Iw0Q9Q9RGt-A

El cap de setmana, que espero que sigui ben profitós es presenta molt coral. N’anirem parlant

Un comentari

    • Sí, en el Krol Roger ens va decebre a tots. Jo l’havia vist com a Elisabeth a Tannhäuser i em va fascinar i entusiasmar, i en canvi aquella Roxana va ser un desencís.
      Esperem que si finalment pot cantar Arabella estigui com a mínim a l’alçada de la seva Mariscala (DVD magnífic)

      M'agrada

  1. Turiddu von Eschenbach

    A mi la Schwanewilms només em recorda la Schwarzkopf en el cognom. Pel que fa a la resta, em sembla una cantant absolutament prescindible, pretensiosa fins avorrir. No vaig resistir la seva Kaiserin, i dubto que suporti la seva Arabella més enllà del 1r acte. Però prepareu-vos, que Arabella és d’aquelles obres que deixa veure de manera diàfana la penúria vocal.

    M'agrada

    • No sé quin és l’estat vocal actual de la senyora Schwanewilms, però com que com a Elisabeth de Tannhäuser a Berlín em va entusiasmar i el DVD cantant la Mariscala també, espero que s’apropi a aquests nivells i pugui gaudir de Arabella.

      M'agrada

  2. pio

    Si fatica a credere che sia la stessa cantante dei Vier Letze Leder, qua appare manierata come la peggior Schwarzkopf, non la migliore (Oddio, a me non è mai piaciuta ma sono gusti, si sa!)

    M'agrada

Deixa un comentari